۴۵
فرض کنین یه نفر داره با تیر و کمون به طرف یه هدف تیراندازی میکنه و هروقت تیرش به هدف نمیخوره،شدیدا ناراحت و عصبانی میشه. بعد شما برای اینکه اون ناراحت نشه،هدف رو میگیرین توی دستتون و دنبال تیرها میدویین تا بخورن به هدف. مشکل چیه؟ اینکه اون تیرانداز هیچوقت پیشرفت نمیکنه و شما هم احتمالا یه ادم مهرطلب هستین که در این پروسه صدمه میبینه.
وقتی شما هرکاری میکنین که والدینتون رو راضی نگه دارین، برای خوشحالی رئیستون کارهای اضافه بدون حقوق انجام میدین، با پارتنرتون رابطه برقرار میکنین نه چون خودتون میخواین چون اون میخواد و ممکنه ناراحت شه هیچکدوم این کارها بد نیستن ولی ایا اینها الگوی رفتاری همیشگیتونه یا یک استثناست؟یه لحظه چک کنین ببینین ایا انجام این کارها در وجود خودتون ایجاد نفرت میکنه؟خشمگینتون میکنه؟ برای همینه که ادم مهرطلب هیچوقت نمیتونه یه رابطه حقیقی داشته باشه چون همش در حال خنثی کردن حسهای بد دیگرانه، در حالیکه ظاهرا همه چی عالیه، ادم مهربونیه، فداکاره و با بقیه همدردی میکنه، ولی ته قلبش پر از خشمه و غم، و خوب ادم نمیتونه قلب خودش رو گول بزنه
......
چند تا درس به خودم...
خیلی عالی نوشتی دوست من 🙂
دقیقا، نباید فرصت تجربه کردن رو از دیگران بگیریم. این موضوع حتی برای زمانی که مثلا پدر یا مادر یک فرزند هم هستیم، صدق میکنه. چون والدین زیادی رو می‌بینم که افتخار میکنن نذاشتن بچه‌هاشون غم و سختی شکست رو بکشن. در حالی که این همیشه افتخار نداره، مخصوصا اگه به قیمت فلج شدن روانی و وابستگی اون بچه تموم بشه.
البته خیلی وقت‌ها ما به دیگران کمک می‌کنیم چون خودمون حس خوبی پیدا می‌کنیم. در واقع برای خودمونه که میشیم منجی دیگران. همین موضوع باعث میشه خودمون رو گول بزنیم که داریم کار درستی می‌کنیم. مثلا آقای الف خودش تو کار و زندگی خودش مونده، اما دوست داره به همه کمک کنه. چرا؟ چون کمک کردن به دیگران باعث میشه دردهای زندگی خودش رو به صورت موقتی فراموش کنه و حس کنه مفیده. در حالی که کارش درست نیست و در بلندمدت دیگه نمیتونه روی نقص‌های زندگی خودش سرپوش بذاره.
امیدوارم همیشه شاد و موفق باشین 🌱